Rasy:na literę G

Misia

Nazwa rasy: Golden Retriever
Inne nazwy: Yellow Retriever
Grupa FCI: VIII
Kraj pochodzenia: Wielka Brytania

Historia i pochodzenie:
Początkowo wyhodowana do udziału w polowaniach, rasa ta stała się popularną rasą psów rodzinnych. Rasa pochodzi z Wielkiej Brytanii (Szkocja), została wyhodowana pod koniec XIX wieku.

Użytkowość:
Odpowiednio przygotowany golden retriever może zostać psem myśliwskim. Obecnie najczęściej jest psem towarzyszącym i ze względu na usposobienie - przyjacielem rodziny. Psy tej rasy są często szkolone na przewodników niepełnosprawnych, dogoterapeutów, a z uwagi na doskonały węch - jako psy policyjne (wyszukiwanie narkotyków) oraz ratownicze. Sprawdzają się także w psich dyscyplinach sportowych np. agility, obedience.

Budowa:
Kolor umaszczenia to kremowy, złoty, biszkoptowy.

Charakter / Temperament:
Psy charakteryzują się dużą inteligencją i posłuszeństwem oraz łagodnym charakterem. Golden Retrievery są energiczne, wytrzymałe i aktywne. Towarzyskie potrzebują bliskiego kontaktu z członkami rodziny, dobrze tolerują inne zwierzęta w domostwie.

Podatność na choroby:

Stawy
Dysplazja bioder
Dysplazja łokci
Zapalenie wiązadeł
Oczy
PRA - postępujący zanik siatkówki
Katarakta
Dysplazja siatkówki
Zapalenie powieki
Dystrofia rogówki

Informacje ogólne:
Średnia wieku tych psów to 14-16 lat. Jest jedną z popularniejszych ras w Europie

Misia

Nazwa rasy: Gończy słowacki
Grupa FCI: VI
Kraj pochodzenia: Słowacja

Historia i pochodzenie:
Gończy Słowacki- Slovensky kopov Numer FCI: 244. Grupa FCI: VI.1.2 wzorzec opracowany w 1963r pies bardzo aktywny o wybitnym węchu, cięty na drapieżnikio dużej zdolności do trzymania tropu. Hodowany głównie do polowań na czarną zwierzynę. Bardzo popularny w ojczyźnie. Trudny do ułożenia, gdyż jest to typ indywidualisty, samodzielny.

Użytkowość:
Wrażenie ogólne: pies pełen temperamentu, średniej wielkości, czarny z brązowymi podpalaniami na kończynach, ośredniej długości owłosienia i lżejszej budowie, jednakże o mocnym kośćcu i sylwetce wydłużonej do prostokąta. Rasę tę cechuje ciętość, nadzwyczajnie rozwinięty zmysł orientacyjny oraz wytrwały głośny gon przy wielogodzinnej pogoni na ciepłym tropie lub śladzie. W ojczyźnie swej używany głównie do polowań na czarną zwierzynę i na drapieżniki.

Budowa:
Wzrost: psa: 45-50 cm, suki: 40-45 cm Waga: 15-20 kg Szata: włos długości 2-3 cm, średnio mocny, przylegający i gęsty, na grzbiecie, szyi i ogonie dłuższy. Umaszczenie: czarne podpalane

Charakter / Temperament:
Wrażenie ogólne: pies pełen temperamentu, średniej wielkości, czarny z brązowymi podpalaniami na kończynach, ośredniej długości owłosienia i lżejszej budowie, jednakże o mocnym kośćcu i sylwetce wydłużonej do prostokąta.

Misia

Nazwa rasy: Greyhound
Inne nazwy: Chart angielski
Grupa FCI: X
Kraj pochodzenia: Anglia

Historia i pochodzenie:
Greyhoundy są jedną z najstarszych ras psów. W starożytnym Egipcie były mumifikowane i chowane razem ze swymi właścicielami, grobowce często dekorowane były statuetkami greyhoundów. W dziełach starożytnego Egiptu spotykamy hieroglif psa, bardzo przypominającego obecne greyhoundy, saluki i sloughi. Aleksander Wielki posiadał greyhounda o imieniu Peritas. O greyhoundzie wspomina: Stary Testament (Księga Przysłów 30:29-31), Homer w (Odyseji - gdzie jedynym, który rozpoznał Odyseusza po jego powrocie był jego greyhound Argus), Chaucer w (Opowieściach kanterberyjskich) i Szekspir w (Wesołych kumoszkach z Windsoru). Greccy i rzymscy bogowie często byli uwieczniani z greyhoundami u boku. Podobnie jak sloughi i saluki pochodzi prawdopodobnie od egipskiej rasy psa tesem - charta, którego wizerunki widnieją na grobowcach faraonow. Do Europy został sprowadzony przez Rzymian, a następnie z Fenicjanami przywędrował do Anglii. Od tysięcy lat greyhoundy hodowano do polowań, podczas których miały za zadanie doścignąć zdobycz. Nie dążono do stworzenia samotnych myśliwych, greyhoundy miały współpracować z innymi psami. Przejście z myślistwa na tor wyścigowy utrzymało tę cechę ich osobowości. Greyhoundy przez długi czas kojarzono ze szlachtą. Od XI do XIV wieku, angielskie prawo zabraniało "ludziom z plebsu" posiadania greyhoundów pod karą śmierci. Jest wiele sprzecznych teorii na temat pochodzenia nazwy "greyhound". Jeden z autorów sugeruje, że oryginalnie typowy greyhound był szary (ang. grey - stąd greyhound). Inny mówi, że nazwa wywodzi się ze staroangielskiego "grei", oznaczającego "pies" i "hudr", znaczącego "myśliwy". Inna teoria głosi, że termin zaczerpnięto od słowa "gre" lub "gradus", oznaczającego "najlepszego z psów".

Użytkowość:
Współcześnie wykorzystywany jest greyhound jako pies wyścigowy lub do towarzystwa.

Budowa:

Greyhound to pies o długiej szyi i głowie, o mało widocznym stopie, bądź garbonosie.

Uszy są małe i zazwyczaj płasko noszone do tyłu wzdłuż szyi; mogą być półstojące, bądź całkiem podniesione w momentach wzmożonego zainteresowania. Takie ucho nazywane jest uchem różyczkowym (w kształcie płatka róży).
Grzbiet psa jest długi i muskularny z silnymi, lekko wysklepionymi lędźwiami. Głęboka klatka piersiowa i wąska talia nadają greyhoundowi charakterystyczną sylwetkę.
Nogi są długie i mocne. Łapy małe i zwarte, o wyrazistych kostkach palców. Ogon długi i lekko wygięty.

Charakter / Temperament:
Greyhoundy mają spokojne i delikatne usposobienie. Są psami bardzo związanymi ze stadem i szybko akceptują ludzi jako członków swojego "stada". Wykazują dużo cierpliwości w kontaktach z domownikami. Jeśli pozwolić wszystkim greyhoundom polować i biegać razem z innymi psami, prawie wyeliminowano by z rasy agresję w stosunku do ludzi i innych psów. Wiele osobników zachowuje skłonności do pogoni za zwierzyną (co czyni je znakomitymi psami wyścigowymi) i czasem nie nadaje się do domów, gdzie są inne, małe zwierzęta, takie jak koty, czy króliki. Ich wrażliwość i inteligencja sprawiają, że szybko się uczą i nieźle radzą sobie na szkoleniach posłuszeństwa.

Podatność na choroby:
Wątroby greyhoundów metabolizują toksyny z ich układu krwionośnego wolniej niż u innych psów porównywalnej wielkości, więc możliwe jest wystąpienie szkodliwego stężenia tych toksyn. Rasa ta ma również bardzo mały procent tłuszczu w stosunku do swojej wielkości. Przeciętnie w ciele greyhounda znajduje się tylko 16% tłuszczu, przy 36% u podobnej wielkości psa innej rasy. Greyhoundy są bardzo wrażliwe na niektóre leki, włączając narkozę. Przed jakimkolwiek zabiegiem chirurgicznym należy upewnić się, że przeprowadzający zabieg lekarz weterynarii jest świadom szczególnych wymagań dla greyhoundów, jeśli chodzi o anestezjologię (w szczególności należy unikać barbituranów) - nie wszyscy zdają sobie sprawę z konieczności podjęcia szczególnych środków ostrożności przy znieczulaniu greya. Obroże przeciw pchłom i długo działające pestycydy mogą być również szkodliwe, a nawet zabójcze dla greyhounda. Powinno się unikać każdego produktu, który chemikalia zabijające pchły uwalnia do krwioobiegu psa, tak jak te stosowane raz na miesiąc, aplikowane wzdłuż kręgosłupa psa lub zakraplane u podstawy szyi (Rabon, Bayon, ProSpot, Ex-Spot, itd). Dozwolone jest stosowanie produktów, zawierających Pyrethrins. Z uwagi na krótką sierść greyhounda skuteczne jest wyczesywanie pcheł za pomocą specjalnego grzebienia. Inne bezpieczne preparaty to Rotenone i d-Limonene. Rotenone jest często sprzedawany na stoiskach ogrodniczych, jest to środek organiczny i sposób stosowania dla psów w celu zwalczania pcheł jest podany na opakowaniu. Niektóre firmy produkują płyny, spray’e i szampony oparte na d-Limonene. D-Limonene pozyskiwany jest z owoców cytrusowych i jest bezpiecznym pestycydem organicznym. Można również stosować szampony do zwalczania pcheł, przeznaczone dla ludzi. Szampon trzeba wmasować, odczekać kilka minut i spłukać. Trzeba również uważać przy odrobaczaniu greyhoundów, ponieważ są wyjątkowo wrażliwe na wszystkie preparaty na bazie fosforanów organicznych.

WZDĘCIA, SKRĘT ŻOŁĄDKA Jako psy o głębokiej klatce piersiowej greyhoundy są podatne na wzdęcia i torsje. Wzdęcia mogą łączyć się ze skrętem żołądka, co jest przypadkiem zagrażającym życiu psa. W przypadku skrętu żołądka konieczna jest natychmiastowa pomoc medyczna w celu ratowania życia. Jako działania zapobiegawcze należy unikać ruchu tuż przed i godzinę lub dwie po jedzeniu, jednocześnie unikając podawania dużych ilości wody bezpośrednio po posiłku, złożonym z suchej karmy. Objawy skrętu żołądka to: nabrzmiały, wydęty brzuch, powtarzające się ‘jałowe’ wymioty, wiercenie się, niepokój. Skręt żołądka może w szybkim czasie spowodować śmierć psa, konieczna jest natychmiastowa wizyta u lekarza weterynarii. Dobrze jest też skonsultować się zawczasu z lekarzem weterynarii, dowiedzieć się, jakie podjąć pierwsze kroki, gdyby zdarzyło się to psu. Lekarz może też zalecić, co można zrobić w czasie jazdy na pogotowie weterynaryjne, żeby zwiększyć szanse na przeżycie psa.

NOWOTWÓR KOŚCI Nie wiadomo właściwie, czy greyhoundy są bardziej narażone na nowotwory kości niż inne rasy, ale jest wystarczająco wiele przypadków tej choroby, aby obserwować psa pod kątem jej występowania. Jednym z pierwszych symptomów mogą być kulawizny.

Informacje ogólne:
Są najszybszsze ze wszystkich ras psów - mogą osiągnąć maksymalną prędkość 45 mil (ok. 72 km) na godzinę i biegną z przeciętną szybkością 30 mil (48 km) na godzinę na dystansach do jednej mili (1,6 km) (nieudokumentowani rekordziści osiągali 90 km/h). Konieczność przewidywania gwałtownych zmian toru ucieczki gonionej zwierzyny wpłynęła na rozwinięcie u greyhounda wysokiego stopnia inteligencji. Greyhoundy wyścigowe (NGA) są trochę mniejsze (krótsze i lżejsze) niż wystawowe (AKC). Wyścigowe są bardziej umięśnione, a ich szyje i głowy nie są tak wysmukłe jak wystawowych. Przeciętna długość życia od 12 do 14 lat

Misia

Nazwa rasy: Gryfon Korthalsa
Inne nazwy: Wirehaired Pointing Griffon
Grupa FCI: VII
Kraj pochodzenia: Francja

Historia i pochodzenie:
Ewald Karel Korthals był twórcą pralinii gryfonów, do której użył szorstkowłosych wyżłów heskich, francuskich gryfonów oraz holenderskich psów wodnych. W 1888 została otwarta księga rodowodowa dla wyżłów niemieckich wyhodowanych przez Korthalsa, a sama hodowla była kontynuowana od 1896 roku przez barona szwajcarskiego Ginginsa d'Eclepens.

Użytkowość:
Pies myśliwski, lubi pracę w wodzie.

Budowa:
Gryfon Korthalsa ma włos bardziej miękki i rozburzony od bliskiego krewniaka wyżła niemieckiego szorstkowłosego, z którym łatwo go pomylić. Umaszczenie rdzawobrązowe o różnym stopniu intensywności, biało-brązowe